Een fenomeen dat ik sinds we in Italië wonen met interesse volg is de circulaire besluitvorming. Je eindigt via allerlei wegen (ik geef toe, dat is niet altijd een perfecte cirkel) weer waar je begon, maar na dit rondje kun je wél verder terwijl je dat ervoor níet kon. Je zult het in Nederland zeker ook hebben, maar in Italië is het tot een kunst verheven.

Ik zal het een beetje uitleggen. De Italiaanse bureaucratie is namelijk al een fenomeen op zich. Overal zijn regeltjes voor. Daarnaast bestaan tegelijk ook andere regeltjes die óók gelden en deze regeltjes verschillen per regio, per gemeente en zijn soms afhankelijk van wie je ernaar vraagt achter hetzelfde loketje. En terwijl iedereen probeert  zich aan de regels te houden, doet uiteindelijk desondanks iedereen iets anders en daardoor lijkt het alsof iedereen ‘maar wat doet’, maar dát is dus niet zo!

Om het feest voor ons dan weer compleet te maken, bevinden wij ons in de uitzonderlijke positie dat de ‘glamping’ (ondanks dat het al even bestaat) eigenlijk juist weer níet binnen de regeltjes valt…

En daar komt nu het nut van de circulaire besluitvorming om de hoek kijken. Het gaat zo:

De boerenbond denkt dat een bepaald document nodig is. De geometra denkt van niet. De geometra heeft namelijk gesproken met de instantie die het document zou moeten leveren en die zegt dat het niet nodig is. Máár de boerenbond is degene die de aanvraag doet waarvoor het document nodig zou zijn en is bang ‘in gebreke’ te blijven als ze het niet leveren (veel in deze situaties gaat om het ‘je zo goed mogelijk indekken’). Daarnaast werken zij gewoonlijk met een ánder kantoor van deze instantie en die doen dus vaak moeilijk (daar heb je het, een ander loketje).

Dus om deze impasse te doorbreken trek ik naar de geometra om te proberen dat formulier dan toch maar te pakken zien te krijgen. We besluiten nogmaals (nu samen) naar de derde instantie te gaan en de geometra belt om een afspraak te maken. Hij spreekt tijdens deze speurtocht door de instantie heen uiteindelijk ook weer degene die hij eerder al sprak en deze zegt nogmaals (nu horen ook mijn oren het) dat dit document niet nodig is.

En dat is dat! Ik laat weten aan de boerenbond dat we samen gesproken hebben met de derde instantie en het document niet nodig is en nu kunnen we voort, zónder document. Hupsakee, lange leve de ciculaire besluitvorming!