Een jaar geleden vertrokken wij uit Nederland om op een berg in Italië te gaan wonen. Om een ander soort leven te gaan leiden en samen een bedrijf op te starten.

Wat was het een bijzonder jaar!

Een jaar waarin we veel zaken moesten regelen en ontdekken, de kinderen voor het eerst naar de Italiaanse dorpsschool gingen en we hard werkten om onze agriturismo/glamping op te zetten. 

Aankomende zomer zal ons eerste seizoen zijn, of zoú ons eerste seizoen zijn, we zullen moeten afwachten wat het wordt..

5 DINGEN DIE IK NIET VERWACHT HAD TOEN IK GING EMIGREREN:

1. Dat ik in februari al ga uitkijken naar de tijd van de vuurvliegjes.

Ik vind het zoiets magisch hebben, het begin van de zomer, heerlijk lang ‘s avonds buiten kunnen zitten en dan die dansende lichtjes om je heen en tussen de bomen zien. Ik kan ze me herinneren van vakanties als kind en ik word er ook nu kinderlijk blij van! Vorig jaar haalde ik mijn dochter uit bed om met me mee tussen de vuurvliegjes te gaan lopen ik denk dat we daar een traditie van gaan maken! 

2. Dat ik aan het geluid van de kettingzaag kan horen dat de ketting los zit

Sowieso had ik niet echt verwacht dat ik degene zou zijn die de kettingzaag nog het meest in de hand zou hebben en eigenhandig vele bomen zou vellen. Een bos hebben is fantastisch, maar er is veel achterstallig onderhoud, we willen her en der ook juist wat zon plekjes en aangezien mijn man druk bezig is met bouwen….                                                  

Ik moet bekennen dat ik nog steeds wel eens last heb van middernachtelijke angstbeelden van wat die zaag allemaal kan afzagen, maar overdag heb ik daar gelukkig geen last van en zaag ik vrolijk verder.

3. Dat iemand die langs komt om internet te installeren geen koffertje, maar een verrekijker meeneemt.

Er zijn natuurlijk verschillen in het dagelijks leven ten opzichte van vroeger. Ten eerste omdat we in een ander land wonen, maar ook omdat we nu op het platteland wonen in plaats van in de randstad. De centrale verwarming werkt op houtkorrels, we hebben een sceptic tank, koken met een gastank, en hebben ook geen glasvezel tot aan ons huis. Aangezien internet wel een eerste levensbehoefte is lieten we dus iemand komen die ons daarmee zou helpen. En daar stond hij voor de deur, een soort Italiaanse variant van een nerd, met een verrekijker rond de nek. Zonder veel woorden stapte hij door ons huis heen naar het terras en begon te turen. Nee, was de conclusie, dat zal niet lukken, er staat een boom voor de zendmast…. (gelukkig hebben we het anders op weten te lossen).

4. Dat ik in het eerste jaar mijn zoontje al niet meer zou verstaan.

Na een paar weken vakantie om te acclimatiseren zijn onze kinderen naar school gegaan. Ze zitten op een Italiaans dorpsschooltje, de lagere school bestaat uit 17 leerlingen en de kleuterschool uit een stuk of 10. Aangezien kinderen in Italië al met 3 jaar naar school mogen ging ons zoontje (3 jaar) ook meteen maar. En terwijl de leraren van onze dochter (8 jaar) in het begin nog wel wat Engels en Nederlands (google translate) gebruikten om zich verstaanbaar te maken, werd tegen ons zoontje naturlijk alleen maar Italiaans gepraat. Dus al snel begon hij ook Italiaanse woordjes te gebruiken. Nu had hij alleen in Nederland al de neiging om een aantal letters van het alfabet om te wisselen en nu doet hij dat dus óók in het Italiaans… Daarnaast verzint hij ook zelf af en toe nog wat woorden, of gebruikt hij een Nederlands woord, maar met een soort Italiaans accent, waardoor het soms echt héél hard zoeken is wat hij nu precies zegt. Maar schattig klinkt het altijd wel!

5. Dat ik na een jaar van onze 6,5 hectare terrein ongeveer 2 hectare goed zou kennen.

Als je een huis met zoveel terrein koopt verloopt het maken voor een ‘tuinplan’ toch iets anders dan voorheen. Uberhaupt hoeveel 6,5 hectare eigenlijk is, vond ik al moeilijk te bevatten. Nu was ons terrein ook al een tijd niet onderhouden, dus toen we het kochten was het meer een hele grote woestenij. Pas na maanden daadwerkelijk er wonen, en na de aanschaf van een zitmaaier, konden we eigenlijk het terrein pas een keer normaal bewandelen. 

Maar gaandeweg leerden we steeds meer van het terrein kennen. We zijn er natuurlijk ook actief mee bezig, want werken hard om onze agriturismo/glamping vorm te geven. Waar zetten we de tenten, zodat ze mooi uitzicht hebben, of lekker knus bij een weitje staan? Waar maken we een gemeenschappelijke plek, waar we een gezellige barbecue kunnen organiseren?

Maar nu na een jaar van zagen, ruimen, maaien, rondlopen, ontdekken, kijken, nadenken en overleggen kennen we een deel van ons terrein héél goed. Het is ook zo leuk om plannetjes te maken om agriturismo Meriggiare leuker en mooier te maken! 

En nog steeds is er een groot deel van het terrein waar we nu nog weinig komen, maar ook daarvoor spelen al ideetjes in onze achterhoofden. We kunnen gelukkig nog járen door met plannetjes maken.

Dus hoe het lopen gaat dit jaar weten we niet, maar we werken gestaag verder om alles precies te maken zoals we willen voor als de eerste gasten komen, wanneer dat ook zal zijn. We zijn na een jaar vooral nog steeds héél erg blij met onze plek, met de natuur om ons heen, ons gezin én ons werk!

En zoals premier Conte zei ‘rimaniamo distanti oggi per riabbracciarci con più calore domani’, wat zoiets betekent als ‘we houden vandaag afstand om elkaar morgen met meer warmte te omarmen’. 

En dat zullen we zeker doen, desnoods verzinnen we er een anderhalve meter manier op!